هیراد هیرسا پسرای من

سلام گل پسرای من مدتی بود که فرصتی برای سر زدن به وبلاگتون رونداشتم از کمبود وقتو وفراموشی که بگذریم شاید نبود حس وحال نوشتن بهترین توصیف باشه. در هر صورت من فراموشکار بازم به وبلاگتون سر زدم  وکارم وآغاز کردم . این روزا هیراد عزیزم داره بزرگتر  از قبل میشه و خیلی دوسداره به دنیای آدم بزرگا وارد بشه هرچند همیشه بهش میگم تا میتونه بچه بمونه و بچگی کنه اما این رویای قوی شدن و بزرگ شدن انگار تو ذات همه آدمها هست اما این پسر بزرگه گاهی هم یادش میره که یکی از راههای بزرگ شدن یاد گرفتن و تجربه کردن هستش مثلا هنوز نتونستیم بهش چرخ بازی و فوتبال بازی وخیلی بازی های دیگرو یاد بدیم از بس که تنبل بازی در میاره و دوس داره هنوز به یاد بچگ...